Pałac w Rogalinie zbudowano w drugiej połowie XVIII wieku jako rodową siedzibę Kazimierza Raczyńskiego, pisarza koronnego, późniejszego starosty generalnego Wielkopolski i marszałka nadwornego koronnego na dworze Stanisława Augusta Poniatowskiego.
Na początku lat 70. XVIII w. powstało regularne późnobarokowe założenie pałacowo-parkowe w typie, które przetrwało do dziś w pierwotnym kształcie, z nieznacznymi zmianami.
Pałac składa się z głównego budynku i połączonych z nim ćwierćkolistymi skrzydłami galeriowymi dwóch oficyn bocznych. Wzdłuż poprzedzających go dziedzińców usytuowano drewutnię, stajnię, powozownię i dworskie czworaki. Za pałacem rozciąga się ogród francuski z zamykającym go od zachodu kopcem widokowym.
W XIX w. Edward Raczyński poszerzył założenie o park krajobrazowy, wzniósł kościół-mauzoleum, a salę balową przekształcił w słynną rogalińską zbrojownię o neogotyckiej dekoracji.
Była ona sercem pałacu urządzona w pierwszej połowie XIX w. przez Edwarda Raczyńskiego na miejscu Sali Balowej. Barokowe wnętrze zastąpiły wtedy neogotyckie dekoracje o romantycznym charakterze. W oknach były witraże, na ścianach i pod nimi oręż, zbroje, siodła. Nie brakowało starych mebli i dywanów. W czasie zaborów była miejscem chwały polskiego oręża (oglądali ją liczni goście, była niczym izba muzealna przypominająca o chlubnej przeszłości Polski).
W późniejszych latach przebudowano m.in. dziedziniec, przekształcono salę jadalną w neorokokową bibliotekę, a pałac w Rogalinie wzbogacił się również o najlepszy zbiór malarstwa współczesnego na ziemiach polskich przed 1939 jednego z największych i najlepszych w owych czasach zbiorów malarstwa na ziemiach polskich, liczył już w 1910 r. jedenaście tysięcy pozycji i ciągle się powiększał.
Biblioteka, zwana dziś hendlowską, do 1939 roku była jednym z najokazalszych wnętrz rogalińskiej rezydencji, nie tylko z racji imponujących rozmiarów (12 m długości, 8,5 m szerokości i wysokości 8 m), ale przede wszystkim bogatego, neobarokowego wyposażenia. Jej wystrój został wykonany w latach 1893-1894 na podstawie projektu Zygmunta Hendla, zatrudnionego przez Edwarda Aleksandra Raczyńskiego.
Zgromadzony w bibliotece księgozbiór luksusowych i cennych wydawnictw o sztuce zapełniał większość bogato zdobionych regałów. To wspaniałe wnętrze nie dotrwało do naszych czasów, bowiem w czasie II wojny światowej pałac został zajęty przez okupanta.
W l. 90. XIX w. Edward Aleksander Raczyński i jego żona Róża z Potockich przeprowadzili modernizację wnętrz pałacowych w oparciu o projekty przygotowane przez krakowskiego architekta Zygmunta Hendla. Do części wnętrz wprowadzono nową dekorację sztukatorską i piece kaflowe, a w dawnej reprezentacyjnej jadalni na piętrze pałacu utworzono okazałą, neorokokową bibliotekę.
